در بهمن ماه ۱۴۰۲، محمد کرمی، استاندار سیستان و بلوچستان، در جلسه شورای اداری میرجاوه بیان داشت:
«سیستان و بلوچستان استانی غنی بوده و هیچ کمبود و محرومیتی ندارد»! او فقر را به عنوان یک الگوی فکری توصیف کرده و معتقد است «محرومیت واژه‌ای است که تنها در فکر افراد قرار گرفته» است. او در ادامه تاکید کرد همین نگرش منفی و بی‌معنی است که سد رشد، سازندگی و پیشرفت این استان شده است!
با این دیدگاه غیرواقعی که بین مسئولان رژیم اسلامی معمول است، مسائلی همچون نیاز به توسعه‌ی زیرساخت‌های اجتماعی و اقتصادی، بهبود آموزش و بهداشت، و تقویت بخش‌های مختلف اقتصادی در سیستان و بلوچستان نادیده گرفته می‌شود.
اما در تضاد با این نگاه، یک عضو مجلس شورای اسلامی ایران در چابهار در دی ماه ۱۴۰۲ اظهار داشته بود:
حدود ۱۰ درصد از بازماندگان تحصیلی در کشور از استان سیستان و بلوچستان هستند و چیزی نزدیک به «۱۴ هزار و ۵۰۰ معلم کم داریم.»
همچنین، استاندار سیستان و یلوچستان در حالی مدعی آن است که بلوچستان مشکل و محرومیتی ندارد که در این استان، برخی از شهروندان بلوچ به سبب کمبود یا نبود بیمارستان برای درمان، هشت روز منتظر یک نوبت سونوگرافی می‌مانند. برخی نیز به علت کمبود بیمارستان و مراکز درمانی به پاکستان که خود یکی از فقیرترین و محروم‌ترین کشورهای جهان است مراجعه کرده و در آنجا جویای درمان می‌شوند.
بحران بی‌آبی در سیستان و بلوچستان نیز به مرحله فوق‌بحرانی رسیده است.
#بی_آبی #سیستان_و_بلوچستان #چابهار #استاندار_سیستان #محمد_کرمی #جمهوری_اسلامی #رژیم_دیکتاتوری #جامعه_باز_و_دشمنان_آن #جامعه_باز
