فرسنگ‌ها زیر استاندارد جهانی؛ کمبود آمبولانس!
فرسنگ ها زیر استاندارد جهانی!
سخنگوی سازمان اورژانس: «یک آمبولانس برای هر ۵۰ هزار نفر ایرانی»
استاندارد جهانی: یک آمبولانس برای هر ۱۲ هزار نفر
کمبود ۳۰ هزار نیرو برای فوریت‌های پزشکی و اورژانس در ایران
استان هرمزگان حداقل به ۳۵ دستگاه آمبولانس احتیاج دارد
مشکل همیشگی: بودجه نداریم!
تحریریه فسادبان: «شورای عالی حوزه‌های علمیه» از جمله نهادهای مذهبی است که هرساله بودجه کلانی دریافت می‌کند. فعالیت این شورا که دفتر اصلی آن در شهر قم واقع شده، از سال ۱۳۷۵ آغاز شد و هدف اصلی آن «سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی کلان در بخش‌های مختلف حوزه علمیه قم و سایر حوزه‌ها» و همچنین «ارتقای کیفی و کمی امور گزینشی، تبلیغی، سیاسی و معیشتی حوزه‌های علمیه» است.
این شورا زیر نظر روحانیونی شامل سیداحمد خاتمی، رضا استادی، مرتضی مقتدایی، سیدهاشم حسینی بوشهری، علیرضا اعرافی، سیدمحمد غروی و جواد مروی قرار دارد.
دولت حسن روحانی برای سال ۱۳۹۷، مبلغ «۴۴۶ میلیارد و ۴۵۵ میلیون تومان» بودجه برای «شورای عالی حوزه‌های علمیه» اختصاص داده است که این رقم برابر است با روزی یک میلیارد و ۲۲۳ میلیون تومان. این بودجه، ۲،۷ برابر بودجه «کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان» و ۱،۶ برابر کل بودجه «سازمان حفاظت محیط زیست» است.
در مقیاسی دیگر و در حالی که بسیاری از شهروندان هرساله به دلیل کمبود امکانات اورژانس و انواع خدمات پزشکی در سوگ عزیزان شان داغدار می‌شوند، پولی که سال ۱۳۹۷ در اختیار این روحانیون قرار می‌گیرد ۲ برابر کل بودجه «سازمان انتقال خون ایران» و «اورژانس استان تهران» است.
دولت «تدبیر و امید» در نخستین سال بودجه‌نویسی یعنی در سال ۱۳۹۳، رقم ۲۷۶ میلیارد و ۸۸۹ میلیون تومان بودجه برای «شورای عالی حوزه‌های علمیه» اختصاص داده بود. به این ترتیب، بودجه این نهاد مذهبی با هدف «ارتقای سطح معیشت طلبه‌ها در حوزه‌های علمیه»، تنها طی پنج سال و توسط دولت اعتدالگرای حسن روحانی، ۶۰ درصد افزایش یافته است. این در حالی است که طبق ادعای خود دولت، نرخ تورم از ۱۵،۶ درصد در سال ۱۳۹۳ به حدودا ۹ درصد در آذرماه ۱۳۹۶ کاهش یافته است!
این آمارها به روشنی نشان می‌دهد که یک حکومت مذهبی همچون «جمهوری اسلامی ایران» چطور برای نهادهای مذهبی، تبلیغی و روحانیون بودجه‌های سرشار و بی‌حساب و کتابی اختصاص می‌دهد و این در حالی است که مردم بسیاری از شهرها نه از زندگی مطلوب و رفاه بلکه حتی از نعمت نفس کشیدن در هوای پاک و یا امکانات اورژانس محروم هستند.
