گفتگو در بی بی سی: انقلاب ۱۴۰۱ و نقش رهبری در آن
یکی از کلیدترین شعارهای انقلاب جدید ایران، پس گرفتن ایران است. این شعار اولین بار در سال ۱۳۹۶ شنیده شد. شعاری که امروز میتوان آن را موتور اصلی این انقلاب دانست. اما انقلابیون میخواهند ایران را از چه کسانی پس بگیرند؟
پیش از پاسخ به این سوال، بهتر است نخست به به ترکیب سنی جمعیت ایران نگاهی بیندازیم. جمعیتشناسی ایران نشان میدهد که بیش از دوسوم مردم ایران، متولدان دهه ۶۰ به بعدند. یعنی جمعیت غالب در ایران کسانیاند که در ۱۳۵۷ نقشی نداشتند. ذکر این نکته از آن جهت مهم است که هم میتواند کمک کند تا ارتباط انقلاب ۵۷ و انقلاب نو را بفهمیم و هم پارادایمهای دو انقلاب را مقایسه کنیم و تفاوت را بهتر بشناسیم.
پارادایم انقلاب نو آن است که به آزادی، زندگی و برابری در همه جای ایران زمین برسد. هدف انقلابیون نو آن است تا از طریق انقلاب آنگونه که کارل پوپر میگفت، دردها و رنجهای زیستی را کاهش دهند. انقلابیون نو از تحمیل یک الگوی زن مسلمان یا مرد مسلمان که حاکمیت ارائه داده است، به ستوده آمدهاند و میخواهند کشور خود را پس گیرند تا بار دیگر انسان را با آزادی همزیست کنند؛ پارادایمی که پیش از آن و در انقلاب ۵۷، مطرح نبود.
خالقان نظم ۵۷ که امروز به جناح سرکوب شناخته میشوند، غالبان متولدان دهه ۴۰ و ۵۰ بودند و پاردایم اصلی آن مانند بسیار از شورشهای آن زمان، حول مجور مبارزه با امپریالیسم میگشت. شاید اصطلاح رایج اتحاد چپ و اسلام یا همان «اتحاد سرخ و سیاه» عبارت کاملی برای شناخت انقلابیون آن دوره باشد.