تداوم اعتراض زنان ایرانی و بی‌تفاوتی جامعه جهانی
🔹از آغاز نخستین اعتراض‌ها به قوانین اسلامی پس از پیروزی انقلاب اسلامی تاکنون، مخالفت با حجاب اجباری زنان در ایران بارها و بارها به آشکارترین شکل ممکن نشان داده شده و هر بار، با واکنش‌های ملایم و بی‌اثر از سوی نهادهای حقوق بشری و دولت‌های خارجی روبه‌رو شده است.
🔺حرکت بی‌پروای ویدا موحد را در دسامبر ۲۰۱۷ به یاد بیاورید. زمانی که روسری‌اش را به چوبی بست و مانند پرچمی به اهتزاز درآورد و بر سکویی در تقاطع خیابان انقلاب و وصال ایستاد. این حرکت سرآغاز موجی از اعتراضات زنان و دختران شجاع دیگری شد که به همان شیوه مخالفت خود را با حجاب اجباری نشان دادند و با موج دستگیری‌ها و خشونت حکومت روبه‌رو شدند.
با این حال، پاسخ نهادهایی چون عفو بین‌الملل، دیده‌بان حقوق بشر، سخنگوی وزارت امورخارجه آمریکا و پارلمان اروپا، در بهترین حالت، به چند محکوم کردن و هشدار خالی محدود ماند. این سازمان‌ها و دولت‌ها به جای اقدامات عملی، به ابراز نگرانی، بیانیه‌های بی‌اثر و محکومیت‌های لفظی بسنده کردند و این روند سال‌ها ادامه داشته است.
🔸طی این سال‌ها، شاهد اعتراضات پی‌درپی مردم ایران علیه بی‌عدالتی‌ها و سرکوب‌های اجتماعی بوده‌ایم. از اعتراض به قوانین ناعادلانه اسلامی و حجاب اجباری، تا فریاد علیه اعدام‌های ناعادلانه، نابودی محیط زیست، تورم، بی‌توجهی به آثار باستانی و هویت ملی، دزدی‌ها و اختلاس‌های گسترده.
در این مسیر، هزاران زن با پوشش اختیاری در خیابان‌ها حضور یافته‌اند و در جنبش زن، زندگی، آزادی، روسری‌هایشان را به آتش کشیدند. بسیاری از ورزشکاران و بازیگران زن در ملا عام حجاب از سر برداشتند و سپس با دستگیری و سرنوشت‌های نامعلوم مواجه شده‌اند. در تمام این ماجراها، عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر، بارها نسبت به نقض حقوق بشر و سرکوب معترضان هشدار داده و خواستار اقدام جدی از سوی حکومت شده‌اند. اما در عمل، این سازمان‌ها بیشتر به صدور بیانیه‌های انتقادی بسنده کرده و از اقدامات عملی خودداری کرده‌اند. واکنش جهانی در حد خبررسانی، محکوم کردن‌های تکراری و حتی گاهی ژست‌های نمادینی مثل بریدن گیسو بوده و نه بیشتر.
دختر دانشگاه علوم تحقیقات
🔺تازه‌ترین صحنه اعتراضات روزهای اخیر به حجاب اجباری مربوط به دختر دانشگاه علوم تحقیقات است. او در میان دانشجویان و ماموران حراست و امنیتی رژیم، با گردن برافراشته در حالی که لباس زیر به تن دارد، در محوطه دانشگاه قدم می‌زند.
آهو دریایی، زن جوانی که با بدون شک با تلاش فراوان به جایگاه دانشجوی دکترا در دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران رسید، با آگاهی به نتیجه این حرکت دلاورانه، به نشانه اعتراض، نیمه برهنه شد.
در فضایی که قرار بود تنها جایگاه آموزش و رشد باشد، آهو در برابر نیروهای حراست و بسیج ایستادگی کرد. نیروهایی که با خشونت تلاش داشتند او را به اتاقک حراست ببرند و با مقاومت جسورانه او روبه‌رو شدند.
در کشمکش با بسیجی‌های افسارگسیخته، هنگامی که حراستی‌ها هودی‌اش را پاره کرده و از تنش درآوردند، آهو نیز در اعتراض شلوار و کفش‌هایش را درآورد.
🔸هر کدام از این رویدادها و حرکت‌های بی‌پروا از اوج جسارت زنان ایرانی حکایت دارد. و همزمان تصویری از بی‌عملی جهان نسبت به این شجاعت را یادآوری می‌کند. امروز، پرسش اساسی این است که آیا جامعه جهانی کاری فراتر از محکومیت‌های توخالی می‌کند یا همچنان به تماشا و هشدارهای بی‌اثر اکتفا خواهد کرد؟
