چگونه نوشته‌های هوش مصنوعی را از نوشته‌های انسانی تشخیص دهیم
سال ۲۰۰۷ میلادی با معرفی گوشی‌های هوشمند، اینترنت پر سرعت و بلوتوث زندگی ما را برای همیشه تغییر داد. سال ۲۰۲۳ نیز با دسترسی عمومی به هوش مصنوعی و ارائه Chat GPT به فضای اینترنت، فصلی تازه در زندگی بشر باز شده که همانند تمامی دستاوردها، بیم و امیدهای زیادی را ایجاد می‌کند.
از تشخیص بیماری‌ها در سطح یک پزشک تازه‌کار گرفته تا تشخیص چهره‌ی افراد در عکس‌ها و حتی گردآوری مطالب و نوشتن مقالات همگی از توانایی‌هایی هستند که هوش مصنوعی در اختیار ما قرار می‌دهد. مانند روزی که فتوشاپ به دنیای کامپیوتر آمد و تشخیص واقعیت در تصاویر را دشوار کرد، امروز نیز دشواری‌هایی برای برخی عرصه‌ها با وجود هوش مصنوعی به وجود آمده است؛ از جمله‌ی این نگرانی‌ها تشخیص نوشتاری‌ست که یک انسان تهیه کرده با نوشته‌هایی که کامپیوتر نوشته است. در این مقاله به برخی راه‌های جداسازی این دو نوع نوشته از یکدیگر می‌پردازم.
ردپای هوش انسانی و مصنوعی
نخستین گام در تشخیص یک نوشته‌ی کامپیوتری این است که توانمندی‌های زبانی و کلامی آن‌را بررسی کنیم. یک انسان بالغ که مسلط به یک زبان است، در به هم چسباندن کلمات و ساختن جمله خلاقیت و تنوع را به کار می‌گیرد. کودکان معمولا دایره لغات کوچک‌تر و کم معنی‌تری نسبت به بزرگسالان دارند در نتیجه یک انشا در دبستان، دبیرستان و دانشگاه متفاوت نوشته می‌شود حتی اگر توسط یک نفر تدوین شود. چنین ردی را در نوشته‌های هوش مصنوعی نیز می‌توان دنبال کرد.
مهمترین تفاوت میان یک نوشته‌ی کامپوتری و یک نوشته‌ی انسانی تنوع جمله‌بندی و استفاده از آرایه‌های زبانی‌ست.
درواقع هوش مصنوعی جملات مشابه زیادی در نوشتار استفاده می‌کند و از سوی دیگر زمانی که قصد دارد موضوعی را با آرایه‌های زبانی بنویسد، پیچیدگی‌های دستوری غیرضروری به کار می‌گیرد. در کنار جملات تکراری، پیچیدگی‌های نا لازم نیز از ویژگی‌های نوشتاری هوش مصنوعی محسوب می‌شود.
سطح و عمق مطالب
یک هوش مصنوعی برای نوشتن یک متن منابع گسترده‌ای را به سرعت بررسی می‌کند اما توانایی ایجاد ارتباط بین سوژه‌ی اصلی و موارد فرعی که به فهم مطلب کمک می‌کند را ندارد (دست کم تا امروز). این ویژگی بدان معناست که هوش مصنوعی نمی‌تواند برای شما مثال فتوشاپ را که در پاراگراف‌های پیشین نوشتم ارائه دهد. به بیان دیگر، نوشته‌ی انسانی از عمق بیشتری برخوردار است و نوشته‌های کامپیوتری در سطح بیشتر مانور می‌کنند و به عمق مطلب نمی‌پردازند.
نتیجه‌گیری و جمع بندی مطالب
این بخش جایی‌ست که نباید برای ردیابی هوش مصنوعی به آن مراجعه کرد. درواقع بسته به موضوعی که درباره‌ی آن مقاله نوشته شده، معمولا هوش مصنوعی در رسیدن به نتایج و جمع‌بندی‌های منطقی، علمی و قابل پذیرش یا بهتر از انسان عمل می‌کند یا در همان سطح یک انسان می‌تواند جمع بندی انجام دهد.
منابع و ارجاعات
باوجودی که هوش مصنوعی دسترسی گسترده به منابع دارد و قطعا از یک انسان سریع‌تر و با دقت‌تر منابع را بررسی می‌کند اما به ندرت در جایی از متن به منابع ارجاع می‌دهد. این مشخصه به‌ویژه در نوستارهای آکادمیک بسیار کارآمد است چرا که دانشجویان باید ارجاع‌های مشخصی به منابع داشته باشند اما استفاده از هوش مصنوعی این ارجاعات را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد.
تطبیق با گذشته
آموزگاران با این روش از دیرباز آشنایی دارند. در صورتی که شما دنبال‌کننده‌ی خوبی برای نوشته‌های یک شخص یا رسانه باشید، در گذر زمان با قلم این رسانه یا فرد آشنا خواهید شد. بهتری راه تشخیص استفاده از هوش مصنوعی در تهیه مطالب این است که آنها را کنار کارهای پیشین همان شخص بگذاریم تا تغییرات محتوایی و شکلی نمایان شوند. فراموش نکنیم که اگر هوش مصنوعی فقط به عنوان یاری دهنده برای نوشتن استفاده و نوشتار پس از تهیه توسط کامپیوتر به طور کلی بازنویسی و ویرایش شود، تشخیص این اختلاف‌ها عملا غیر ممکن خواهد بود.
ابزارهای کارآمد
در کنار عمومی شدن هوش مصنوعی، ابزارهای آن‌لاینی هم برای مقابله با سوء استفاده از این توانمندی ارائه شده‌اند.
شناخته‌شده ترین این ابزارها وبسایت جی پی تی زیرو به آدرس: https://gptzero.me/?via=penguin است. در این وبسایت شما متن موردنظر را کپی می‌کنید و پس از بررسی نتیجه را درباره‌ی اینکه چند درصد از متن توسط هوش مصنوعی نوشته شده به شما ارائه می‌دهد.
یک ابزار قدرتمند دیگر که کاربرد دوگانه دارد در وبسایت https://undetectable.ai/?via=penguin در دسترس قرار گرفته است. این وبسایت اگر چه با زبان فارسی چندان سازگار نیست اما هم امکان تعیین نوع متن اعم از آکادمیک، مدرسه‌ای یا حتی روزنامه نگاری را داراست و هم می‌تواند با استفاده از هوش مصنوعی متن را به متون انسانی نزدیک‌تر کند. در واقع هم ابزاری برای تشخیص تقلب و هم ابزرای برای کمک به تقلب محسوب می‌شود.
در مجموع به زودی در تمامی حوزه‌ها نیاز به قوانین تازه‌ای خواهیم داشت. اینکه یک روزنامه‌نگار تا چه اندازه اجازه‌ی استفاده از هوش مصنوعی در کار خود را دارد یا یک بیمارستان آیا می‌تواند امور تشخیص بیماری یا تجویز پزشکی را را به کامپیوتر بسپارد؟ آیا برای استفاده از این شکل جدید هوش، باید به انسان‌ها هشدار پیشین داد یا خیر. چیزی شبیه دوربین‌های مدار بسته که امروز براسا قوانین در بسیاری جاها به محض نصب باید تابلوی هشدار به مردم نیز نصب شود.
#هوش_مصنوعی #کامپیوتر #AI #chatGPT #راستی_آزمایی
@aposiran
